Yogya, AWI en Caro

Eergisteren kwamen Wil en ik in Yogya aan. we werden opgehaald door Sigit en zijn vrouw en brachten de eerste nacht in hun huis door. Tegenover zijn huis was alles verwoest. Zijn buurvrouw leeft in een tent.
De volgende ochtend scheidden de wegen van Wil en mij. Ik ging met de oudere kinderen van AWI mee naar hun eerste theateroptreden in Bantul. Mijn God, wat ziet dat district eruit. In het begin had ik er niet eens last van. Het enige wat je ziet zijn kapotte huizen, kale plekken waar ooit mensen woonden en een hoop stenen en inventaris op straat.
De kinderen van AWI gaven een spetterend optreden tussen de puinhopen in de open lucht. Kampungkinderen en hun ouders lachten weer. De kids van AWI zijn zo sterk, zo empowered. Dat ik me bijna zwak naast hun voelde. Ze speelden met de kinderen uit de kampung en legden makkelijk contact. De kids hebben de afgelopen weken niks anders gedaan dan hun kampung opruimen, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Toen dat klaar was hebben ze zelf, zonder hulp van AWI, 10 optredens geregeld in de getroffen gebieden. Alles is gesponsord, van transport tot eten. Het is geweldig om te zien.
De twee kantoren zijn totaal verwoest. In 1 kantoor was een moeder met 2 kinderen uit Jakarta aanwezig tijdens de aardbeving. Zij zijn omgekomen.
Vandaag ben ik naar het noodkantoor van AWI gegaan en heb met Anta Riksa de directeur heel lang gepraat.
Waar het op neerkomt is dit: ze hebben met de hulp van KerkeninActie een noodprogramma op kunnen zetten en AWI heeft het geld gebruikt om SD, SMA op te zetten, de scholen van Indonesie. Verder hebben ze aan kinderen speelgoed uitgedeeld en hen emotioneel gesteund door met ze te spelen. Elke dag geven 4 AWI medewerkers les op de scholen. Omdat er veel leraren in Bantul woonden. En zijn overleden of druk zijn met hun eigen situatie.
Ole ik bel jou of Ricky vanavond even om te overleggen over het AWN geld.
Het speelgoed en de kleren werden bijzonder blij ontvangen. De kleren zullen worden uitgedeeld bij noodhulp en het speelgoed voor AWI was direct in gebruik!!
Morgen ga ik met Anta Riksa naar een tentoonstelling van de kinderen en daarna naar de emergency aid tent die ze hebben neergezet en waar les wordt gegeven.
AWI is bijzonder goed georganiseerd nu.!
Het grote kantoor wordt in 3 maanden herbouwd. De hang out plek van de kinderen wordt nu eerst een tent in de kampung, daarna zien ze wel verder.

Met mezelf gaat het iets minder. Mis het contact met de buitenwereld en moet wennen aan het gezinsleven bij Sigit. Hoewel zij gastvrij zijn. Misschien dat ik na een week ergens anders naartoe ga. Denk het wel. Want ik moet het zelf ook trekken hier. En dat lukt zolang ik bezig ben. Maar niet in dat huis als het gaat over liefde, gezin en wat de toekomst in petto heeft.
Dus probeer ik de controle een beetje over mezelf te houden en het klinkt oneerlijk, maar ik zie echt uit naar een week vakantie.

In ieder geval ben ik 2 1/2 weken hier om hard te werken. En ik geloof dat dat heel erg gaat lukken. AWI is echt een fijne plek. Met de kids gaat het goed. Alhoewel er gisteren een kleine aarbeving was en ze totaal in paniek waren. Ze slapen nu weer binnen, maar zijn bang.
Een moeder kwam naar ons toe en vertelde hoe haar dochter van 3 haar gered had: zij lag onder de puinhopen van haar huis en haar dochter riep mensen om op die plek te gaan graven. Ze bleef net zolang roepen tot iemand kwam helpen.

Op dit moment wordt er in Yogya nog niet veel herbouwd. De mensen hebben veel hulp gekregen van NGO's in het begin. Ze kwamen eten en tenten brengen. Nu heb ik nog geen enkele buitenlandse NGO gezien. Ze zijn nu weg.
De overheid geeft 90.000 rp per persoon per maand om eten te kopen. Maar zoals altijd krijgt lang niet iedereen dat en nu zijn er gevechten tussen en in de kampungs, omdat iedereen strijdt voor wat voedsel en geld. Verder heeft de overheid Rp. 30.000.000 beloofd per gezin om het huis te herbouwen. Terwijl er minimaal 50 miljoen per huis nodig is. En het is maar de vraag of ze het geld zullen krijgen. De kampung mensen staan daarom erg wantrouwig tegenover buitenlanders, NGO's en government. Dat is echt te merken. Wie geeft ze hulp?
AWI in ieder geval. Die zijn het vertrouwen van de mensen niet verloren, omdat ze al jaren in de kampungs een kantoor hebben.
We zullen zien wat we kunnen betekenen.

Kus Caro