veldwerk

Hoi iedereen!

Zo, dat was een week druk en lekker werken.
Zoals vorige keer gezegd hebben we inmiddels veel meer te vertellen over het veldonderzoek en de situatie in Bantul. Het veldonderzoek doen wij om uit te zoeken waar en hoe we het nieuwe project gaan opzetten. De belangrijkste vragen zijn daarbij: voor wie, wat, waar, waarom daar, waartoe en hoe?
Yep, de socio-geografen vragen. He Martin? Dank je wel voor jouw presentatie!

Hieronder vind je wat wij tegenkwamen:
We zijn nog in de veldwerkfase bezig. Heel Bantul nu onderzocht op Imogiri na. We willen Klaten, Imogiri (bantul) en Gunung Kidul nog onderzoeken. De twee belangrijkste criteria zijn: een arme leefgemeenschap en kinderen met trauma door de aardbeving.

Tot nu toe 2 interessante plekken gevonden in Bantul: in Kasongan een kleine kampung zonder hulp en in Sewon waar veel kinderen nog in tenten leven.

Wat komen we tegen bij veldonderzoek: veel dorpen zijn hun huizen weer aan het opbouwen. Het geld van de overheid heeft velen bereikt, per huis nu 15 miljoen.

De mensen en kinderen reageren in het algemeen spontaan op ons en ogen niet angstig. In gesprekken met de bewoners, leraren en kinderen blijkt dat veel kinderen nog wel angstig zijn als het weer raar is, zoals een stevige regen of onweer of als er weer een beving is. Maar ze zijn niet zwaar getraumatiseerd, zeggen ze zelf.
Heel fijn en lastig als je dat als criterium hebt. Wel is het duidelijk dat iedereen nog steeds met de aardbeving bezig is. Mensen praten er veel over, kinderen zijn blij te kunnen vertellen wat ze mee hebben gemaakt. Dat iemand geinteresseerd in ze is. Elke keer dat er een beving is dan rent iedereeen weer op straat en is in paniek.
Ik heb een kennis hier die een techniek heeft ontwikkeld voor trauma relief. Wij kunnen dat in ons programma opnemen. Ik ga het met Antariksa bekijken en als het een goede techniek is nemen we het op in heel AWI.

Armoede is niet gecentrentreerd op het platteland. D.w.z. in de dorpen wonen armen en rijken dichtbij elkaar. Een project starten in Bantul met als criterium dat het een project is voor de armsten is hier moeilijk te realiseren.
Maar in Gunug Kidul en Klaten is dat een ander verhaal. De mensen zijn daar erg arm en kinderen moeten uren lopen naar school. Het is een moeilijk bereikbaar gebied en ligt op 2-3 uur afstand van Yogya.
Het probleem is er voor mij niet: als ik 4-6 uur moet reizen per dag, maar het is in een gebied waar het echt nodig is dan heb ik het er met m’n hele hart voor over. Antariksa denkt hier net zo over. Maar de projectofficer die hij me heeft toegewezen niet. Die traineert op dit ogenblik het project, omdat hij wil dat we in zijn gebied het project starten.
Ik laat me niet afschrikken en ga gewoon door.
Volgens velen hier, Ned.kennissen die hier lang wonen, de oudere kids van AWI, en collega’s kunnen wij overal een nieuw project starten. Omdat kinderen - arm en rijk – hier in het algemeen aan hun lot worden overgelaten. Om half elf zijn ze klaar met school. Hun ouders werken vaak en kinderen zitten alleen thuis achter tv of playstation of slapen. Ze leren zo weinig en ontwikkelen zichzelf niet. Kinderen worden dus verwaarloosd en krijgen geen opvoeding meer mee behalve die op school. De rijke traditie en culturele wijsheden leren zij niet.
Eten doen ze slecht, omdat ze zelf niet echt koken. Kinderen in algemene zin ondervinden hier relatief veel huiselijk geweld. Sexueel misbruik komt ook veel meer voor dan in Nederland.
Daarom zou je overal een nieuw project kunnen starten.

Tja, tot zover vandaag. Morgen weer op pad om de rest te onderzoeken. Hoop dat jullie ons willen steunen hier en dat wij het goede gebied mogen uitzoeken waar het echt nodig is!

De volgende log die ik vandaag ook erop zet is een informeel gedeelte..

Lieve mensen, ben benieuwd naar jullie mening en reacties!

Namens Anak Wayang Nederland en Indonesie


het ga je goed!
Caroline