hoe is 'et?

Lieve allemaal,

Steeds vaker krijg ik de vraag om op deze log eens te vertellen hoe het met mij gaat en niet alleen over het project te vertellen.

Hier gaat 'ie dan:

Elke dag scheur ik op 't brommertje (motor) naar het hoofdkantoor van AWI en vandaaruit naar het projectgebied of naar meetings of naar andere shelters van AWI om m'n werk te doen
Meestal geen tijd om te ontbijten, maar wel tijd om m'n buren gedag te zwaaien en Nita mijn buurmeisje even aandacht te geven.
Op het werk spreek ik ook engels naast Indonesisch en dat is heerlijk. Even in een taal spreken die je vloeiend kent. Want vaak zijn er momenten dat ik niet begrijp wat er gezegd wordt, door slang,, snel praten, in Javaans praten en dan voel ik me een buitenstaander.
Dan keer ik weer terug naar m'n huisje waar ik tegenwoordig me heerlijk terugtrek met een CSI-tje en dan snel wat eten naar binnen prop. Het eten in Yogya is niet heel gevarieerd zoals in Nederland. En het is toch anders als je als toerist allerlei lekkere hapjes naar binnen schuift in Indonesie.
Vervolgens wordt er steevast aan de deur geklopt en staat er bezoek voor de deur. Vaak mensen die je niet heel goed kent. Een avondje met echte vrienden is er niet bij.
Gelukkig is er een Nederlandse club vrouwen die in Yogya woont. daar zijn supermensen bij. Die allemaal hetzelfde ervaren: het is heerlijk om in Indonesie te wonen EN het is vreselijk eenzaam om hier te wonen en te leven.
En moeilijk. Mixed emotions overal.
Voor mij geldt dat ook: soms ben ik heel gelukkig hier, maar op dat moment gebeurt er weer iets onverwachts en naars. En dan denk je: ik wil naar huis
Je moet hier wel sterk zijn. Sterk in je schoenen staan en je leert om weinig emoties te tonen.
Daartegenover staat een hele hoop rust en ervoor zorgen dat je ruimte behoudt voor jezelf.

Afgelopen weken waren mixed: de visumperikelen waardoor ik opeens naar Singapore moest, het visum is nog niet klaar, Jeroen die kwam en meeging naar Singapore.
De terugkomst in Yogya deze week, m'n verjaardag vieren zonder jullie wat ik heeeeel moeilijk vond, het loslaten van de relatie omdat het niet ging en nu op de valreep van de opening van het nieuwe project.

Ik mis jullie ook! Heel erg. En tegelijkertijd ben ik zo blij met alle video's, kadootjes.. dat heeft zo'n enorme betekenis elk mailtje, belletje, een brief, een boekje, kettinkje...
dat had ik nooit mee gemaakt als ik niet hier was.
En daarvoor wil ik jullie erg bedanken!

Nog steeds ben ik m'n droom aan het waarmaken! En wat een geluk zal het zijn als we straks met kinderen elke dag plezier maken en het project realiteit is! Ik kijk er heel erg naar uit! Dan denk ik dat ik kan zeggen dat mijn droom uit is gekomen!

En hoelang ik hier blijf? Geen idee! Heerlijk he?!
Gewoon leven en doen wat je hart je heeft ingegeven!

Dit was het persoonlijke verhaal ;-)
volgende keer weer meer over het project.
Het projectplan ligt bij AWN met alle activiteiten en wat er gaat gebeuren deze weken, aankomende maanden en dit jaar.
Bel of mail ze gerust: www.anakwayang.nl

Groetjes :-)
Caro