de andere kant

Goeiemorgen allemaal,

Gapend achter de pc schrijf ik jullie dit bericht. Afgelopen nacht was het weer raak: om 04.00 uur, voor de luidsprekers van de moskee opriepen voor het gebed, werd ik weer wakker. Een hele rits to-do dingen wilden niet meer uit m'n gedachten verdwijnen en ik kon geen rust vinden. Aanstaande zondag is de opening van de sanggar. Het is geweldig leuk, omdat Ole Chavannes onze voorzitter AWN er ook bij zal zijn.
Voor die tijd echter moeten er nog een paar dingetjes gebeuren...

Vanavond hebben we een bijeenkomst met de jeugd van Pendowo. Die groep van 50 gaat koken voor aanstaande zondag (altijd lokale economie inzetten) en verder moeten we een sollicitatie uitschrijven waarop deze jeugd kan reageren. We willen zsm beginnen met het trainen van lokale werknemers. Ari en ik hebben het flink druk nu en hebben hulp nodig van de lokale jeugd.
Verder zijn er van die kleine dingetjes: we hebben nog geen thee gekocht-arghh- of er is geen schaar -blegh- en er is nog geen antenne voor de gekochte tv... en ga zo maar door.

Ik maan mezelf tot rust en doe het licht aan van de keuken. Een grote rat kijkt me aan en ik trek een monsterlijk gezicht. Hij schiet weg, maar ik zie al dat ie m'n bananen heeft verorberd. Hmmm.. dat wordt brood met jam dan maar.

Ik denk aan de ceremonie met alle vertegenwoordigers van Pendowo vorige week. Zij waren zeer hartelijk, enthousiast, dankbaar en open over de problemen in hun kampung. Het was een zeer geslaagde kennismaking. De jeugd vond het leuk een buitenlandse in hun midden te heben en de ouderen die nog wat Nederlands spreken doen erg hun best in conversatie. Veel kinderen hebben zich al aangemeld voor het project. De skippyballen, het monopolie bord en de badminton rackets hebben ze alvast uitgeprobeerd.

Mijn verbazing schetste het dan ook dat ik weer- en nu middenin de organisatie- werd geconfronteerd met discriminatie/wantrouwen naar buitenlanders.
Mijn collega Ari vind het nodig om te waarschuwen dat ik niet teveel buitenlanders mee moet nemen naar Pendowo.
Na uitgebreide en open discussie met Antariksa (de directeur van AWI) blijkt dat ook deze directe collega nationalistische gevoelens kent. En dat het anti-buitenlander gevoel versterkt is door de hulp na de aardbeving. Omdat veel buitenlandse NGO's er net als de regering een zooitje van maakten aldus collega Ari. Met mij hebben ze geen problemen, kan net zo goed een Javaanse zijn, maar er zijn op dit moment dus negatieve gevoelens ten opzichte van buitenlanders in regio Yogya.
Dat had ik allang gemerkt, het duurt even voordat iedereen in de gaten heeft dat ondergetekende het beste voor heeft. Maar het heeft ook effect op ondergetekende. In omgangsvormen met kampung en mensen ben ik erg voorzichtig. Gelukkig heeft dat het gewenste effect. Tevens heb ik met AWI besproken dat zij als NGO die bestaat dmv Nederlandse gelden anti-buitenland gevoelens dienen aan te pakken.
En dat ik verwacht dat iedereen in project Pendowo op tijd op z'n werk hoort te komen en dient te werken. Met enthousiasme.. helaas was die verhandeling nodig gezien de verbijsterende slome houding van mijn collega. Antariksa stemde er volmondig mee in. Zonder namen te noemen, zonder iemand direct voor het hoofd te stoten werd de conversatie afgeloten.
Tja: er zijn van die dagen. Natuurlijk vlak voor de opening van de sanggar. Laten we nog maar een paar van die moeilijke puntjes aansnijden zodat we zondag helemaal fris klaarstaan voor de opening van het project.
Want daar gaat het tenslotte om: het project voor de kids van Pendowo.

Met een zucht trek ik de dekens nog even over me heen. Deze nieuwe dag brengt vast weer nieuwe uitdagingen en oplossingen.

Tot zondag
salam Caro