Daar is ze weer!

Daar is ze weer! Hallo allemaal,

Bedankt voor jullie opbeurende berichtjes afgelopen weken. Maandag ben ik weer begonnen na twee weken dengue en buiktyphus. Mijn buurvrouw Leontien heeft goed op me gepast en bracht me naar het ziekenhuis voordat ik helemaal uitgedroogd was. Het leven in Bantul brengt deze ziektes soms met zich mee. Ookal ben je ingeent. Opletten dus voor Roos die me binnenkort komt opzoeken!

De sanggar Pendowo is officieel geopend, en daar ben ik heel erg blij mee. Het was vooral geweldig dat Ole, onze voorzitter, erbij aanwezig kon zijn. Hij heeft het gepresteerd om het jeugdjournaal in Indonesie op te zetten en was daarvoor in Jakarta. Daarnaast presteren hij en onze medebestuursleden het ook nog om zich in te zetten voor Anak Wayang. Super dong!

Na de opening heeft Vicky het project gered. Vicky is een van de oudste kinderen van Anak Wayang die tijdens mijn kleine ‘vakantie’ de kinderen van Pendowo heeft opgevangen. Hij is een meester in pantomime en theater en heeft zijn eerste cursus hier al gegeven. De kinderen van Pendowo waren namelijk uitgenodigd bij de Prambanan tempel om op te treden bij de herdenking van de aardbeving. Maar hadden nog nooit opgetreden.
Afgelopen zondag was het 1 jaar geleden dat de aardbeving plaatsvond.. Overal in Bantul en Jogja waren herdenkingsbijeenkomsten, ook in mijn kampong.
De kranten staan er vol van: kinderen hebben nog steeds een trauma en ondanks de officiele berichten wonen er nog steeds mensen in tijdelijke huisjes. Dat klopt: naast de sanggar staan bamboehuisjes en onze buren leven daar nog steeds in. Ze hebben geen geld om hun huis te herbouwen.
De kinderen van Pendowo waren behoorlijk zenuwachtig voor het optreden en eentje probeerde er tussenuit te glippen. Maar na het optreden, dat beloond werd met groot applaus vanuit de host World Vision, willen ze nu veel vaker optreden. Dat kan nog leuk worden!
Elke dag komen er zo’n 40 kinderen naar de sanggar. En pas vandaag hebben we het programma vastgesteld.
Op maandag geef ik engelse les, dinsdag is er poppenteaterles, elke woensdag gaan we met de kids de natuur in, donderdag krijgen ze muziek- en dansles en op vrijdag tekenen en knutselen we met thema’s. Die thema’s zijn afhankelijk van wat we bestudeerd hebben in de natuur. Elke maand is er 1 keer op zondag een cursus journalistiek; ook over de genoemde thema’s. Verder is er elke dag tijd voor tekenen, discussie, en schrijven.
Zo komen veel onderwerpen aan bod; ook de aardbeving en de trauma’s die de kinderen hebben.
Ja, het wordt fantastisch leuk. Let maar op!
Ondertussen zijn we hard bezig om fondsen te krijgen voor dit project en Anak Wayang Nederland heeft het proposal meegenomen naar Nederland. We hopen dan ook dat dit lukt! Veel success jongens!

En ik heb ook wat geleerd de afgelopen weken: het leven bestaat niet alleen uit werken. En het tempo waarin ik werkte was te hoog voor de tropen. Ik geloofde dat nooit, dacht altijd dat het een smoes was van mensen om niet te hard te werken. Maar helaas, in de tropen moet alles toch echt polan-polan: rustig-aan.
Dus ik ga nu maar naar huis toe. Even de badmintonrackets verzamelen en dan…. lekker een filmpje thuis kijken ofzo.

Doei doei,

Caro