Onafhankelijkheid

Selamat allemaal,

Vandaag is het 17 augustus, de onafhankelijkheidsdag van Indonesie,na jaren onder Nederlands gezag te hebben geleefd. Deze week waren er dan ook veel activiteiten en feesten in alle kampungs. Alles is versierd en ook voor de sanggar en mijn huis wappert de Indonesische vlag.
De Javaanse vlaggen in allerlei kleuren symboliseren alle verschillende lagen van de bevolking. Men houdt hier wel van campur campur (gemixt), dus allerlei kleurige vlaggen sieren hier de wegen. In dat kader heeft mijn kampung me gevraagd of deze londoh, uitgerekend Nederlandse, mee wilde doen met de activiteiten. Dus werd ik tot jury van de karoake gebombardeerd. Dat was erg gezellig.
Vanaf vandaag hebben we zelfs een Nederlandse Ibu RT (hoofd kampung)in mijn dorp. Mijn Nederlandse buurvrouw is die eervolle taak toebedeeld.
Geweldig, en ook een heerlijk gevoel dat wij er ook bij mogen horen, speciaal deze dagen.

De kids heb ik vandaag weggebracht naar Kaliurang. Zij mochten meedoen met een kinderbijeenkomst van Novib dit weekend. Mijn collegae van Juminahan leiden de kids. Maar het was toch even slikken toen ik ze moest achterlaten. Moedergevoelens borrelden op.
Later meer over dit weekend. Het doel van deze bijeenkomsten is dat kinderen vanuit heel Java leren samenwerken, plezier maken, vriendschappen sluiten en de bekende doelen: love, peace and friendship gewaarborgd worden. Ze hebben het vast erg naar hun zin, toch sms ik straks nog even voor de zekerheid.

Gisteren hebben we de vlag dus gehesen op de sanggar en hebben we Rumah Kardus beschilderd met het thema vrijheid. Wat is vrijheid eigenlijk? Wat is dat naast de onafhankelijksdag? Voor de kinderen bleek dat thema compleet buiten hun referentiekader te liggen. Wel bleek dat vrijheid voor hun gelijkstond aan gelukkig zijn. De tekeningen varieerden van Rood-witte vlaggen tot Minnie Mouse en blijde kids.
Pas op 1 september wordt het onafhankelijkheidsfeest in de kampong Pendowo gvierd. Op die dag launchen wij 40 vliegers met thema vrijheid de lucht in en zijn we van plan een groot schilderij te maken met alle kinderen. Kadootje van Sas en Deborah die hier vorige week waren.

Rest mij nu foto's te uploaden en jullie een dikke knuffel te geven. Wij feesten nog even door. Hebben net met alle vrouwen, kinderen en mannen een ronde gelopen door de kampung net voor twaalf uur in het donker. De straten zijn verlicht met kleine olielampjes. Erg mooi.

Wat minder mooi: vanochtend stond Ardi (eerste generatie AWI kids) op de stoep. Hij was in Pakelrejo aangevallen door een wat hij noemt samoerai. 6 man vielen hem aan, zonder dat hij ze kende met hun zwaarden. Ze hebben hem totaal in elkaar geslagen. Hij maakt het nu goed AWN-ers. Maar het blijkt maar weer hoe onzeker het leven op straat is. Agus heeft hem geholpen zijn wonden te verzorgen. En zowaar, de politie geloofde Ardi, na 3 uur verhoor. Ik was natuurlijk geschokt en Ardi nog veel meer. Toch is ie niet bang. Ik heb em m'n huis aangeboden, maar hij is liever op Jl Tamansiswo.
Kinderen een veilige plek bieden, het blijft zo belangrijk!

Naschrift voor Jan: een aantal ouders in Pendowo zijn bang dat hun kinderen te kritisch worden, of hun werk verkocht wordt in Nederland voor veel geld (is een keer gebeurd met een andere yayasan) of zelfs dat hun kinderen 'verkocht' worden, natuurlijk door mij. Het zijn onredelijke angsten van ouders die het onbekende vrezen. Daarom willen we zo snel mogelijk alle ouders leren kennen en met hun op goede voet staan. Dan weten ze dat AWI hun kids alleen maar goed doet. En wij kunnen langzaam maar zeker invloed uitoefenen op ouders. Bijvoorbeeld: veel kinderen worden thuis geregeld geslagen. Opvoeden kan ook op een andere manier, zonder geweld, en dat willen we op termijn met hun ouders bespreken. De kids van Pendowo voelen echter nu al dat het anders kan: in de sanggar voelen ze zich veilig en daar worden ze beloond met positieve aandacht ipv geweld. Het denkproces is al begonnen. Gelukkig wel!

X dari Carol