Voortgang werkzaamheden

De voortgang van het werk in Yogya

Allereerst moet ik zeggen dat de dagen nu vliegen. Er moet nog zoveel gedaan worden in zo'n korte tijd! Zou hier gerust nog maanden kunnen blijven. Er is nog zoveel hulp nodig!

Voor AWN heb ik de org. structuur van AWI onderzocht, de hulpbehoefte in kaart gebracht, mogelijkheden voor toekomstige samenwerking besproken, en contacten gelegd met een journalist uit Belgie die ook voor Nederlandse kranten schrijft.

Tot nu te hoefde ik geen contact te leggen met grote NGO's, omdat AWI al voldoende hulp heeft van ons, Kerkeninactie en Novib.

Mijn werk bestond er ook in om gewoon namens AWN met de AWI kids te spelen, er te zijn. En naar hun verhalen te luisteren. Zodat ze weten dat er mensen in Nederland zijn die om hun geven. Dus dat doe ik ook.
Wil is daar ook een ster in. Ze spreekt vloeiend Indonesisch en is al een paar keer bij AWI geweest. Heel erg fijn. De kids vragen steeds, Ole, of jij ook snel komt.

Gisteren kreeg Wil een telefoontje van een vriendin van haar. Een compleet dorp in de bergen blijkt zonder hulp te zitten. Sinds de aardbeving. Iedereen richt zich op Bantul, maar veel minder op moeilijk bereikbare plaatsen of de binnenstad van Yogya. De kampungs van de AWI kids zien er ook niet fraai uit, maar er is weinig hulp nog.
Wil schrok natuurlijk en wist zich geen raad, omdat ze woensdag al met haar Aceh project begint. Dus heb ik het van haar overgenomen en we moeten dus met een paar man hulp gaan vragen bij de grote NGO's. Gelukkig wilde de journalist me al helpen, omdat hij alle contacten met NGO's heeft.
Ik hoop dat er toch al hulp is geweest. Meestal kloppen verhalen die in paniek worden doorverteld maar half. We zullen zien. Ik ben me ervan bewust dat het niet uit AWN kan worden gefinancierd. Maar ik wil dit doen. Bid maar voor het dorp

Het rare is dat als je hier werkt je gewend raakt aan de puinhoop. De ingestorte huizen doen me vaak weinig, omdat het maar sten zijn. Iedereen beleeft dat natuurlijk anders. Maar de verhalen van mensen, die schrijnende verhalen...
Gisteren was ik een dag vrij, maar ik merkte dat ik ook aan (bijna)niets anders kon denken dan de aardbeving en de tekorten in alle getroffen gebieden. Soms kun je op kleine schaal persoonlijk helpen. Van het geld dat ik van familie en vrienden kreeg. Zo kwam er gisteren een vrouw die vertelde dat haar vriendin al weken zonder hulp zat, de kampung alleen indomie te eten had (slecht voor de gezondheid) en dat haar vriendin door de ellende geen borstvoeding meer kon geven aan haar baby. Dus lieve vrienden mocht ik haar een beetje geld geven en vol trots kwam ze 's middags terug, zo blij dat ze haar vriendin kon helpen met melk, olie, groenten en eieren. Dank jullie wel!
En zo zijn er nog een paar verhalen.

Ik hoorde gisteren dat deze ramp ontzettend onderschat is. Het is de derde grootste ramp in de geschiedenis van de wereld, wat schade betreft. Kun je je dat voorstellen? De 30 miljoen die de overheid per gezin belooft had moet nu onderverdeeld worden, omdat veel meer huishoudens werden getroffen. Er zou zo'n 1 miljoen per huishouden nu overblijven!
Ongelooflijk!

Veel mensen slapen nu nog in een tent. Overdag snikheet en 's avonds koud volgens Indonesiers hier. De tussenoplossing is een huis gebouwd van triplex platen met een golfplaten dak. Ik heb het nog maar in een kampung gezien. Er zaten geen ramen in het huis, alleen een deur.
De volgende oplossing is een bamboe huisje, van ongeveer Rp 1 miljoen. Ook geen ideale oplossing. Maar ik snap ook best dat de mensen niet meer in stenen huizen willen wonen. Als hun huizen van bamboe waren geweest waren er natuurlijk veel minder mensen omgekomen.

Nou ik ga maar weer eens aan het werk

dikke knuffel en hel veel liefs daar in Nederland,

Caro