werken in Indonesie

Hoi allemaal,

Een bericht vanuit het kantoor van Anak Wayang.
Er gebeurt hier vanalles: AWI is vooral druk met een programma om bamboe huizen te plaatsen. Dit is een project van de Worldbank die aan allerlei NGO's hier heeft gevraagd of ze gratis bamboehuizen willen plaatsen in Bantul. De adder onder het gras is echter dat er heel veel administratie bij komt kijken en de aan mij toegewezen projectofficer nu niet met mij mee kan om veldonderzoek te doen in Bantul.
Hij baalt er ook enorm van, want bij AWI zijn ze gewend om effectief te werken. En nu ligt ons project een week stil, minimaal.

Voor mij ook wel balen, maar ik ga vrolijk door met het onderzoeken van de projectopzet. Zo is er een organisatie hier die een trauma relief programma heeft en willen samenwerken. Wat doen ze? Ze geven een dag reiki-les aan kinderen en trucs om hun angsten te controleren. Als het goed blijkt te werken ga ik leren die cursus te geven en krijgt heel AWI traumarelief les. Dat gebruiken we dan ook in het nieuwe project. Naast de bewezen methode van alternatieve educatie. Bij ernstige lichamelijke of geestelijke klachten zullen we de hulp inroepen van het ziekenhuis hier.

Daarnaast is het een week van jam karet (de tijd is rekbaar) en krijg ik een levensles van hoe zaken hier gaan.
Zo is m'n laptop net kapotgegaan, is de overdracht van het huisje uitgesteld en moet ik leren geduld te bewaren. Dat opent wel weer m'n ogen voor andere zaken. Ben hier heel taakgericht bezig, maar het is goed om tijd te maken om over andere projecten en de kinderen te praten.

Even voor jullie: er zijn 150 kinderen bij AWI verdeeld over 2 kantoren en 1 hangoutplek. De kinderen van Juminahan zijn heel erg arm en hebben met problemen te maken als prostitutie, verslavingen, geen geld voor school en AWI heeft daar een preventief project zodat de kids niet op straat belanden. Dit is elke dag een gevecht. Ook met de ouders die willen dat hun kind gaat werken ipv naar school gaat.

De kinderen van Mergangsan en Pakelrejo zijn al verder: het AWi project is met hun begonnen en we zijn nu 10 jaar verder. De eerste generatie AWI kids, zoals wij ze noemen, staan nu op het punt om een eigen weg te kiezen. Ze zijn te oud voor het AWI project en helpen alleen als vrijwilliger nog bij AWI.
Deze kinderen hebben door AWN en AWI hun middelbare school kunnen afmaken, maar moeten nu gaan werken of naar de universiteit. Het geld om de universiteit te btreden, kost 300 euro eenmalig, hebben ze niet. De meesten hebben echter wel de kwaliteiten hiervoor. Ze hebben nu 10 jaar onderwijs gekregen van AWI en zijn kritische sterk ontwikkelde persoonlijkheden. En nu?

AWI en AWN ondersteunen kinderen tot 18 jaar. Sigit de oprichter van AWI heeft hier vanmorgen lang met me over gesproken. Over scholing en drop out risico's, beroepsgericht onderwijs tot het opzetten van een business door de kids waarmee ze geld kunnen verdienen en tegelijkertijd naar de universiteit kunnen gaan.

Ja werken in Indonesie: de problematiek is meervoudig en als AWN-er word je betrokken in veel projecten/vraagstukken en dat is goed! Donderdag hoop ik eindelijk op veldonderzoek te gaan met mas Pur, de projectofficer.
Volgende week heb ik dan veel meer over het inhoudelijke project te vertellen.
De onderzoeksopzet is af en het proposal heeft AWI al goedgekeurd. Nu wachten op AWN. Want die hebben gisteravond vergaderd.
Dan kan ik weer aan de slag.

Mijn twee andere taken: website content vullen wacht ook nog even, want de medewerkers die de site gaan bouwen zijn pas net begonnen met hun lessen.
En het proposal parenting is veranderd op mijn advies en ligt nu ter goedkeuring bij de directeur die alleen heel erg druk is met het project Worldbank.

Dus iedereen hier hoopt dat dat project snel voorbij is.

Tot volgende week en ik ga gewoon door hoor, pukul terus pak Arjan!

Salam dari Yogya,

Caro