kita semua sama

Kita semua Sama


Ruim twee weken later zijn we de ergste angst vergeten. En trainen we harstikke hard voor aankomende zondag. Want Pendowo doet mee aan haar derde optreden. Dit keer op het Festival Kesinihan Jogja, het kunstfestival van Jogjakarta. De kids krijgen deze week elke dag theaterles van harde leermeester Fiky. De sanggar is ontzettend vol en de kids hebben heel veel lol. Nu laten hun theaterkunsten nog veel te wensen over, maar lef om op te treden hebben ze. De thema’s die ze zelf hebben verzonnen varieren van: ‘Ga je mee naar de planeet Pluto waar alle mensen leuk zijn en de bloemen roze’ tot een klas vol leerlingen die met elkaar vechten en waarvan de helft elke avond dronken is en daarom niet slaagt voor het examen. In de laatste speelt Gilang, de leider van de kids Pendowo, natuurlijk de hoofdrol. Niemand kan zo goed acteren en zo’n slecht voorbeeld geven als hij. Nou ja, hij geniet er met volle teugen van.
Daarnaast zijn we hard bezig om de kinderen te laten voelen dat wij allemaal hetzelfde zijn. Gelijk aan elkaar. Het is een van onze basisprincipes en het is een van de moeilijkste thema’s in Indonesie. Een land waar men verdeeld werd zodat geheerst kon worden. Een land waar dorpsbewoners vaak nooit iemand van buiten heben ontmoet. Waar angst voor anderen groot is. En angst zaait haat. Ongelijkheid. Op kleine schaal gaat dat als volgt: Gilang gedraagt zich anders dan de meeste kinderen. Hij vindt andere dingen leuk en de kids zijn soms wat bang voor zijn grote mond. Daarom noemen ze hem verachtend: de Papua. Want hij is net zo donker al seen Papua en heeft krulhaar. Papua’s lijken op Afrikanen hebben ze uit plaatjes en dat is wel een heel raar volk. Dus heb ik afgelopen maandag een verhandeling gegeven over Nelson Mandela. De kids waren doodstil. Morgen launchen we de nieuwe film over het Papua jongetje dat vecht voor zijn recht op scholing. En vanaf afgelopen maandag hebben we dus een nieuwe leus: Kita semua Sama.
Fiky heeft het meteen ingevoerd en schreeuwt het tijdens de theaterles als iemand wordt uitgelachen: Je zit hier niet op school, niks is slecht of goed. We zijn hier om samen te spelen, we zijn hier allemaal gelijk! Vandaag zat ik keihard te werken achter de computer schreeuwt een kind in m’n oor: We all sama ya Carolin? Ja saying, kita semua sama. Even later komt Yasir in m’n oor fluisteren: we are all the same ya? YA!!
Qua organisatie loopt het aardig goed in Pendowo. We zitten er alleen mee dat we geen lokale fulltime krachten kunnen vinden. De jeugdclub van Pendowo werkt wel parttime mee. Ook is het de vraag of onze projectmanager blijft. Hij staat voor een belangrijke keuze. Inmiddels is het adviesrapport en de managementstrategie geschreven. Een van onze grootste hindernissen is nu dat er in korte termijn oplossingen gedacht wordt, omdat er nog onvoldoende financiering is voor het project. Ik zou graag de organisatie achterlaten met fulltime lange termijn krachten die door mij getraind zijn. We hebben nog wel een paar maanden, maar ik merk dat ik me er zorgen over maak. Antariksa heeft gevraagd of ik tenminste tot januari 2008 kan blijven. Liefst langer.
Tja het opzetten van een sanggar is een behoorlijk karwei. Naast de dagelijkse activiteiten moet er voldoende zorg zijn voor de kids, moet het management goed lopen en moet het doel voor ogen gehouden worden in alles wat we doen. Op dit moment doe ik alleen de financiele en andere administratie, het dagverslag, de communicatie en het management. Gelukkig zijn Fiky en de andere leraren er, en de projectofficer Harno om met de kids te werken. Elke dag maak ik wel tijd om even een uurtje met de kids door te brengen. Maar na onze vergadering vorige week werd duidelijk dat directe aansturing van het team hard nodig is en werden de taken verdeeld. Omdat het niet duidelijk of de manager blijft neem ik die taak nu waar. Hopelijk kan ik snel in de rol duiken van extern adviseur. Zodat we kunnen gaan werken aan de toekomst van de sanggar in Pendowo.

Groetjes van ons allemaal: Harno, Fiky, Ari en Caro
Tevens willen wij van de gelegenheid gebruik maken om Roos en Traverse te bedanken voor hun spontane hulpactie. Heel hard nodig en zo uit het hart van iedereen die daar papier geprikt heeft. Petje af! Roos wij zien je snel -X-
Ook vond ik deze week Ole’s tas. Lange tijd dacht ik dat ie van een college was en keek er niet naar om. Wat een verrassing toen de handpoppen en krijt en nog veel meer tevoorschijn kwamen! Dank je wel Ole we hebben er al heel wat fun mee gehad. Stuur snel wat foto’s.
En Adisti: Kasih Bunda, daar wil ik graag meer van weten! Mail maar snel.

X