hallo

Hallo lieve mensen,

Bedankt voor jullie medeleven met iedereen hier.
Eerlijk gezegd heb ik niet veel woorden om te zeggen wat ik voel.
Zal de situatie in Pangandaran maar beschrijven.

Een paar dagen geleden vertrokken Abbot, Andi en ik naar Pangandaran. We namen antibiotica, medicijnen en verband, handdoeken, knuffels, maskers en handschoenen en nog wat klein spul mee. We wilden de situatie ter plekke analyseren en zouden dan de rest kopen, ook om de lokale economie te stimuleren.
Eerst reden we naar Cilacap om te kijken of daar hulp nodig was. De straten waren uitgestorven niemand waagde zich meer in een straal van 10 km aan het strand. Voor de stad zaten groepen mensen bij elkaar in de kou rondom een vuurtje, bang voor een tweede tsunami, bang voor een aardbeving. Binnen slapen wilden ze niet meer.
Er waren 2 doden in Cilacap en de situatie was onder controle.
Vadaar uit zijn we meteen doorgereden naar Pangandaran, over moeilijk begaanbare wegen.

Om 04.00 uur kwamen we in Pangandaran aan. Overal ambulaces, politie, military, rode kruis, televisiestations.. gekkenhuis.
Veel hulpverleners sliepen op dat moment in hun auto, omdat er geen mogelijkheden elders waren. Wij dus ook. Ik lag boven op de emergency aid.
Een paar uur later gingn we naar de kust. 1/2-1 km compleet destroyed. Huizen leken van karton uit elkaar gescheurd. Militairen werden in gropen geinstrueerd en ruimden het gebied. Wij reden daar om te kijken of we gewonden konden vervoeren. Maar iedereen was al weg. Een paar mensen waren teruggekomen om de overblijfselen van hun huis te zoeken.

Wij zijn daarna naar het Rode Kruis gereden om de antibiotica af te geven en te vragen hoe wij hen konden ondersteunen. Met hen zijn we naar en posko (vluchtelingenkamp) gereden en hebben de overige hulpgoederen achtergelaten.
Daarna ben ik naar het lijkenhuis gegaan om de gegevens op te vragen van e overleden Nederlandse vrouw, en om haar een laatste eer te bewijzen. Maar ze was al overgebracht naar Bandung. Na de uitzending van radio 2 wilde ik bij hen de gegevens achterlaten voor de familie, maar dat hoefde volgens hen niet.

Om half elf hadden we eindelijk een plek gevonden om wat te eten. Was bijna nergens te krijgen. We hadden net opgeschept toen iedereen van het strand vluchtte vanwege een tweede tsunami. Grote paniek. Militairen en politie vluchtten ook. Ik dacht alleen maar aan de golven en dat ik wegwilde, belde m'n ouders, liet een bericht achter en bij 2 anderen. Ja heb de angst voor het doodgaan gevoeld. Dacht ook dat dat zou gebeuren.
Wederom werden we gespaard.

's middags gingen we weer naar het Rode Kruis om te vragen hoe de situatie in de posko's was en wat er nodig was. Een heleboel hulpgoederen warn al aangekomen. Oxfam, Medicins du Monde, Red Cross en heel veel lokale organisaties brchten spullen. Een groot logistiek probleem voor het bereiken van de posko's. De communicatie was ook moeilijk tussen posko's en organisaties.

Ons werd gevraagd babyvoeding, melk en supplementen voor zwangere vrouwen te kopen. Dat hebben we gedaan van AWI geld en we hebben ook een hoop speelgoed gekocht voor trauma relief.
's Avonds hadden we vergadering met NGO's, maar dat was vooral medisch. We hebben een Duitse organisatie ontmoet die een posko had opgezet. Echt super goed gedaan.
De volgende dag zijn we naar hen toegereden om de spullen te brengen.
Het kamp was alleen maar bezig met overleven.