2

Axel en de dokters waren druk bezig met commuicatie en het helpen van gewonden. Licht gewonden en checken van infecties.
Extra tenten werden opgezet. Overdag een paar honderd mensen, 's avonds komen er 2.000. Mensen willen bij elkaar schuilen op een hoger gelegen plek ver van het strand.
Ik zag de getraumatiseerde kinderen en besloot dat we direct met hen moesten gaan spelen. Het duurde een paar uur voor we toestemming kregen. De mensen dachten dat er geen tijd voor was. Ik zei dat ik het zelf kon organiseren, a la anak wayang, en eindelijk konden we beginnen.
Het bleek een energiebron voor de hele posko. Mensen en kinderen lachten weer en dat gaf zoveel kracht. Vooral de ballen waren een succes. Abbot had bedacht dat de kids alle ballen in een doos moesten proberen te gooien en al snel werden alle hulpverleners bekogeld met ballen.
Ik kreeg en t-shirt van de organisatie HELP aangetrokken en de tv zender nam alles op.
We hebben echt lol gehad.

Daarna zijn we teruggereden naar het centrum om nieuwe aid en speelgoed te kopen.
Wat bleek? We hadden alle voorraad al opgekocht. Nergens anders konden we een winkel vinden met speelgoed of andere goederen.
Toen besloten we om terug te gaan naar Yogya om vandaar uit nieuwe hulpgoederen te kopen en te transporteren.
Er waren inmiddels zoveel NGO's,hulpgoederen voldoende dat het niet langer goed leek om te blijven. Als we de andere posko's hadden kunnen bezoeken om trauma relief voor de kinderen te organiseren waren we gebleven.
Maar de posko's hebben veel vrijwilligers lokaal die dat ook kunen. Dus ga ik nu in samenwerking met AWI pakketten en workshops klaarmaken en versturen naar Pangandaran.
We hebben nog een paar dagen voordat ik terugmoet.

Ik was blij om terug te zijn in Yogya, blij ook dat we ons guesthouse in Pangandaran konden verlaten. Dat hadden we de tweede nacht gevonden. Achteraf bleek dat het heel dicht bij het strand was. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Ik wist het toen niet, maar Andi had veel last van nachtmerries. Hij is nog maar 21 en was ook in paniek geweest de vorige dag. Dus ging ik maar waken.
Bovendien had Willeke me gebeld dat een grote aardbeving en tsunami werd verwacht in Pangandaran met een beving van 8.2 op de schaal van Richter. Het is onduidelijk wanneer.
Ik was dus alert en dacht: als we hier besluiten te blijven dan wil ik niet meer in dit guesthouse blijven. Als er geen emergency aid gegeven kan worden dan gaan we weg. Trauma relief is belangrijk, maar kan niet zonder spullen. Dus organiseren we het wel vanuit Yogya.
De mensen van HELP en Abbot heb ik op de hoogte gebracht van de berichten over aardbeving. Maar Andi niet.
We zijn dus om meerdere redenen teruggekomen.

Nu ga ik de foto's plaatsen op internet. Ook van Pangadaran.
Als laatste wil ik nog zeggen dat ik nu zo ovrtuigd ben van AWI programma's en het helpen van kinderen. Als zij happy zijn, zijn de ouders happy. Als zij zich kuen ontwikkelen, ontwikkelt een kampung zich. Als zij de mogelijkheden krijgen, krijgt het land meer mogelijkheden.
En ja, als kinderen weer kunnen lachen, dan maakt dat mij echt gelukkig!
Relativeren door middel van de hardste grappen.
Dat hebben wij ook gedaan. En het voorbereiden van je ziel om te sterven. Kleding, geld, paspoort.. het maakt echt niks meer uit hoor. Is echt compleet onbelangrijk.